8 Μαρτίου 2010

"Ο βλάκας"

 
Ο βλάκας
Ήταν πριν καιρό, όταν ο βλάκας πήγε να φύγει μακριά. Ήταν μια "κακιά" βραδιά και ο βλάκας έσπασε ό,τι δεσμό είχε και έφυγε χωρίς να μιλήσει. Κρατήθηκε καλά, στο ύψος του. Μα τρωγόταν μέσα του. Λίγο- λίγο καταλάβαινε ότι κάτι του έλειπε. Κάτι που είχε συνηθίσει ν' αγαπάει, να βλέπει, να μιλάει, να θαυμάζει, είχε πια χαθεί. Κι έτσι ο βλάκας έκανε το λάθος και πήγε πίσω. Ήταν βλάκας, μα ήταν ένας πολυμήχανος βλάκας. Βρήκε τη λύση. Τα κατάφερε. Κι έτσι, σταμάτησε να λυπάται τα βράδια, ξαναέγινε όπως -νόμιζε- πως ήταν.
Πέρασαν μήνες, χρόνια θαρρώ. 

Ο βλάκας αποβλακώθηκε ακόμη περισσότερο. Έμαθε να δέχεται αψήφιστα ό,τι άκουγε, έγινε μια υπάκουη μαριονέτα. Ακολουθούσε όποια κίνηση του υποδείκνυε το κοντό του σκοινάκι. "Είναι για το καλύτερο", έλεγε. Νόμιζε πως όσο ομορφότερα εκτελούσε τα νούμερά του, τόσο πιο αγαπητός θα γινόταν. Μα είχε ξεχάσει, μες την άπειρή του βλακεία, πως ήταν απλά μια μαριονέτα, ένα παιχνιδάκι που δεν χρησίμευε σε τίποτα περισσότερο από μερικές ώρες απασχόλησης στα χέρια της κατάλληλης μορφής. 

Ο βλάκας πέρναγε καλά βέβαια. Θαύμαζε μάλιστα τον εαυτό του που τα 'χε καταφέρει τόσο καλά να αποκτήσει φίλους ηθοποιούς. Η μαριονέττα είχε κάνει φίλους ηθοποιούς. Τι σπουδαίο κατόρθωμα, σκεφτόταν! Αρχικά δε δεχόταν πολλά πολλά, το έπαιζε υπεράνω.  Δεν τον ένοιαζε για τις άλλες μαριονέτες, ούτε για τους θεατές. Το είπε στον εαυτό του και αυτό του έφτανε. Μπορεί να ήταν βλάκας, μα ήταν ένας βλάκας που ήξερε καλά τι του γινόταν. Ήταν βλάκας, μα όχι ανασφαλής βλάκας. Σε καμία περίπτωση. 

Και μετά από αυτό, ήρθαν τα πρώτα συμπτώματα. Συμπτώματα βλακώδους αγάπης. Οι πρώτες αφιερώσεις, τα πρώτα γλυκά λογάκια, κάποια ποιήματα. Μάλιστα ο βλάκας ξεπέρασε τον εαυτό του κι έγραψε κάποια πραγματικά καλά. Γέλαγε μέσα του σκεπτόμενος το "πρόσωπο". Κοιταζόταν στον καθρέφτη και έκλεινε πονηρά το μάτι. Κι ύστερα, ήρθε η εμπιστοσύνη. Ο βλάκας απέκτησε εμπιστοσύνη. Παρόλη του την βλακεία, παρόλη την θυμοσοφία που τον διέκρινε, παρόλο που γνώριζε καλά τι συνέβαινε, έκανε το λάθος κι εμπιστεύτηκε. Πίστεψε αυτά που άκουσε. Κι έτσι ο βλάκας μας, ο δικός μας βλάκας, προχώρησε κι άλλο. Πίστεψε όσα του 'χανε πει. Σαν ευαγγέλιο κράταγε τα λόγια αυτά. 
Και περίμενε. Και περίμενε. Και περίμενε...
Μέχρι που βαρέθηκε να περιμένει. Κι έτσι, μέσα στον φόβο που τον διέκρινε, μήπως και κοπεί κάποιο απ' τα σκοινιά του (τι ειρωνεία Θεέ μου!) έκανε μια γρήγορη κίνηση κι έριξε μια ματιά γύρω του.

Θαύμασε αυτό που είδε ο βλάκας. Τελικά έξω απ' την πόρτα του θεάτρου του, υπήρχε ένας κόσμος γεμάτος με ηθοποιούς. Ακριβώς σαν κι αυτούς που τόσο καιρό εξυμνούσε. Ίσως και καλύτερους. Και τότε ο βλάκας μας θύμωσε. Θύμωσε για τον χρόνο που 'χε χάσει στα λάθος χέρια. Βλάκας ήτανε, παιχνιδάκι. Δε θα έκοβε ποτέ τα δεσμά του. Μα για πρώτη του φορά, ένιωσε αδικημένος που οι άλλες μαριονέτες είχαν καλύτερους χειριστές. Ήθελε κι αυτός μεγαλεία. Κοπέλες να τον κάνουν να νιώθει όμορφα, κοινό να τον επευφημεί, κι έναν χειριστή που θα του μάθαινε νέες φιγούρες.
Έτσι, τα πήρε και έτρεξε φορτσάτα στο θεωρείο. Κι άρχισε τότε να φωνάζει. Δεν τον άκουγε βέβαια κανείς. Είχε τόσο πολύ βυθιστεί στα σκατά που η φωνή του αδυνατούσε ν΄ ακουστεί. Η άλλοτε ωραία φωνή του, που την θαύμαζαν όλοι οι θεατές για την καθαρότητά της. Είχε πια γίνει ένα μάτσο χάλια. Ήθελε όμως να κάνει κάτι για να δείξει πόσο θύμωσε που οι άλλες μαριονέτες είχαν δικά τους καμαρίνια και κλητήρα! 

Κι έτσι, έτρεξε με φόρα και χτύπησε τον τοίχο, προσπαθώντας ν' ακουστεί, προσπαθώντας να βγάλει κάποιο ήχο. Κι αλήθεια έβγαλε! Τα κατάφερε. Κι ένιωθε πια ελεύθερος.
Κι ύστερα, γύρισε και κοίταξε το είδωλο του σε μια λιμνούλα που 'χε σχηματίσει η βροχή, χειμώνας πρέπει να 'τανε. Κι είδε σε πόσα κομμάτια είχε σπάσει το πορσελάνινό του κορμί. Και τότε κατάλαβε. Κι έκλαψε τόσο πολύ που όλοι νόμισαν πως έκλαψε μια κεφαλή καρφίτσας.
Α.Κυπριανίδης

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ καλό το διήγημα, πρέπει μάλλον κάτι να έχει πληγώσει αυτό το παιδί.
Α.Κυπριανίδη,η ζωή είναι μπροστά,μην απογοητεύεσαι...

...Μαρίνα των Βράχων... είπε...

Μαγικός ο τρόπος που παίζεις με τις λέξεις και πανέξυπνοι οι συμβολισμοί και γενικά το "παραμύθι" σου. Κατάφερες να σκιαγραφήσεις μια ολόκληρη κοινωνία και να δικαιώσεις, να αγγίξεις πολλούς από εμάς. Σ' ευχαριστώ για αυτο...:D Και να θυμάσαι πως είσαι τα πάντα εκτός βλάκας...

Αντρέας είπε...

Σας ευχαριστώ για τα ευγενικά σας σχόλια, το κείμενο γράφτηκε σε μια δύσκολη φάση από την οποία έχω πλέον βγει, επομένως δε με εκφράζει πλέον. Εν πάσει περιπτώσει, το δημοσίευσα ίσως γιατί όταν βγάζουμε κάτι στη φόρα είναι σαν να το ξορκίζουμε, βεβαιωνόμαστε ότι αποτελεί πλέον μια πληγή που έχει κλείσει, ενώ παράλληλα σκέφτηκα ότι σίγουρα θα εκφράζει κάποιους άλλους αναγνώστες του blog.
Καλή σας συνέχεια
ΑΚ

ΛΑΦ-Γ2 είπε...

Γράφεις πολύ όμορφα Μαρίνα των Βράχων!

Αντρέα,
χαιρόμαστε, που γράφοντας κι εξωτερικεύοντας τις σκέψεις σου,κατάφερες να ξεπεράσεις τη δύσκολη φάση.

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts with Thumbnails