6 Δεκεμβρίου 2009

Σαν σήμερα, ένα χρόνο πριν, διαπράχθηκε ένα στυγερό έγκλημα , μια δολοφονία.

Μια σφαίρα από όπλο ειδικού φρουρού της αστυνομίας έκοψε το νήμα της ζωής ενός παιδιού 15 ετών, του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Οι συνέπειες που ακολούθησαν βέβαια ήταν πέρα από κάθε προηγούμενο. Οι νέοι από άκρη σ΄ακρη στην Ελλάδα αλλά και στην Κύπρο ξεσηκώθηκαν ενάντια σε όλους εκείνους που δολοφόνησαν ένα 15χρονο παιδί και ενάντια σε όλους εκείνους που κάνουν τη ζωή τους αβίωτη από την αδικία, την ανασφάλεια, τις διακρίσεις και την καταστολή.

Νιώθω μεγάλη ντροπή που μεγάλωσα σε μια κοινωνία που επέτρεψε ένα τέτοιο φρικτό έγκλημα, μα ακόμη ντροπή νιώθω για τις εκατοντάδες ανθρώπων που κρύφτηκαν ανάμεσα στην εξοργισμένη νεολαία που διαμαρτυρόταν και βρήκαν την ευκαιρία να λεηλατήσουν και να κλέψουν καταστήματα. Η κοινωνία μας έδειξε για ακόμη μια φορά τη κατάντια της. 'Ένας νέος ένα χρόνο μικρότερος από εμάς έχασε τη ζωή του.

"Έντιμοι" και "φιλήσυχοι" πολίτες βρέθηκαν με πέτρες στο χέρι όχι για να διαμαρτυρηθούν αλλά για να κλέψουν. Και όμως η κοινωνία κατηγόρησε την νεολαία και γι΄ αυτό. Και μέσα σε όλα αυτά ένας διακεκριμένος μεγαλοδικηγόρος θα υπερασπιστεί τον φονιά έναντι αδρής αμοιβής φαντάζομαι.

Τώρα, καθώς η σαπίλα της κοινωνίας αναδύεται, πού είναι οι νέοι στην Κύπρο; Μάλλον στο σπιτάκι τους ,δεν θυμούνται τι έγινε πέρσι τέτοια μέρα και όμως όταν δουν απόψε στις ειδήσεις τις διαδηλώσεις στην Ελλάδα θα ζητήσουν να κάνουν "απεργία" ή θα θέλουν να πανε στην πλατεία διοικητηρίου για να "διαμαρτυρηθούν". Το κείμενο αυτό δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπο ή σπουδαίο φιλολογικά ,αφιέρωσα όμως μερικές ώρες να το συντάξω, ως τον δικό μου φόρο τιμής για τον ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟ.

 Παναγιώτης Μακρής