"Τα Παιδία Δεν Παίζει"

Τα υπέροχα παιδιά της Πάτρας
Δημήτρης Δανίκας

Υποκλίνομαι και στα τέσσερα πιτσιρίκια από την Πάτρα. Κατά σειρά: Αλεξάνδρα 11 ετών. Χρύσα 13. Βλαντ (από την Ουκρανία) 12. Και Χρηστάρας μόλις εννιά. Μ΄ ένα μικρό, τόσο δα όνειρο. Μια μικρή τόση δα αλάνα. Των τριών τετραγωνικών μέτρων. Όταν η Χρύσα λέει «τρία τετραγωνικά για εμάς μοιάζει με γηπεδάρα» μου ΄ρθε να αρπάξω Καλάσνικοφ και να μας σκοτώσω!

Η στιγμή του Ντοκιμαντέρ. Η στιγμή των λιλιπούτειων γιγάντων. Η στιγμή της ελπίδας. Η στιγμή της αισιοδοξίας. Η ταινία που κουρελιάζει όλες τις προκαταλήψεις. Όλες τις πέτσινες και βολικές παραδοχές. Όλες τις Κασσάνδρες που προφητεύουν το τυμπανιαίο πτώμα της Νεολαίας. Όπως λέει και το άσμα του μεγιστοτεράστιου Στελλάρα «Όσο υπάρχεις θα υπάρχω». Όσο σ΄ αυτήν τη ρακένδυτη χώρα θα υπάρχουν Αλεξάνδρες, Χρύσες, Βλαντ και Χρηστάρες, θα υπάρχει Ελλάδα. Κοπιάστε. Πρώτα να ταπεινωθείτε. Ύστερα να αυτομαστιγωθείτε. Στο τέλος να τονωθείτε. Κοπιάστε μόνο με εφτά ευρώ. Για μια ταινιούλα Μade in Greece με μπόι ίσαμε τον ουρανό. Τη λένε «Τα παιδία δεν παίζει». Την υπογράφουν δύο αληθινοί μαχητές που μου χάρισαν μια σπουδαία στιγμή και με τόνωσαν με ένεση εντελώς αυθεντική. Η 28χρονη Άγγελη Ανδρικοπούλου και ο 36χρονος Αργύρης Τσεπελίκας. Τους ευγνωμονώ!

Το στόρι εντελώς μα εντελώς αληθινό. Το παρακολούθησαν, το ερεύνησαν και το κατέγραψαν μέσα σε διάστημα έξι μηνών. Καλύτερο από την «Αγέλαστο πέτρα». Γιατί είναι επίκαιρο. Γιατί είναι «ζωντανό». Γιατί εξελίσσεται μπροστά στα μάτια σου. Εδώ! Σε μια φτωχική γειτονιά της Πάτρας. Μιας Πάτρας που από ψηλά, από κοντά και από μακριά μοιάζει με το πολυπληθέστερο ανθρώπινο σκουπιδοτενεκέ της Κυψέλης. Θεέ μου, αναστέναξα από μέσα μου. Πώς ζούμε. Πού ζούμε. Πώς αντέχουμε. Πώς γίναμε. Πώς μας έκαναν. Πάμε παρακάτω. Σ΄ αυτήν τη γειτονιά κοντά στην Αγία Σοφία. Όπου όλοι οι μεγάλοι συνήθισαν να συμβιώνουν και να κοπανιούνται με τοίχους. Αυτοκίνητα. Σκουπίδια. Άσφαλτο. Ηχορύπανση. Μόλυνση. Ασχήμια. Μέσα σ΄ αυτό το πασίγνωστο για όλη την αστική Ελλάδα, άθλιο, τσιμεντένιο, εχθρικό, απάνθρωπο, βάρβαρο τοπίο. Τέσσερα μικρά, ανώνυμα, καθημερινά, ασήμαντα για όλους τους άλλους, πλάσματα, ζητούν το πιο αυτονόητο και ανέξοδο πράγμα του κόσμου. Μισό τετραγωνικό μέτρο να παίζουν μπάλα. «Δεν αντέχω άλλο να ξημεροβραδιάζω μπροστά σ΄ ένα κομπιούτερ που θα μου κάψει το κεφάλι», αναστενάζει η Αλεξάνδρα. Εκεί. Μόλις δύο τρία χιλιόμετρα από το σημείο όπου Παπανδρέου, Καραμανλής, Παπαρήγα, Τσίπρας και Καρατζαφέρης εκφωνούν προεκλογικούς λόγους και υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια. Εκεί, μερικά μέτρα από το δημαρχείο της πόλης.

Έτσι κατεβάζουν από το Ιnternet τα Δικαιώματα του Παιδιού της Unicef. Κι έτσι αρχίζουν και ψάχνουν. Έτσι ανεβοκατεβαίνουν όλες τις υπηρεσίες του Δήμου. Έτσι προτείνουν. Έτσι κάθε γραφειοκρατία διασχίζουν. Με υπομονή, Επιμονή. Ελπίδα. Χωρίς ίχνος γκρίνιας. Μιζέριας. Ωχαδερφισμού. Προτείνουν μια μικρή, τόση δα έκταση, εγκαταλελειμμένη και περιφρονημένη από όλους. Δώστε μας τρία τετραγωνικά να παίξουμε σαν κανονικά παιδιά. Τίποτα. Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα!

Στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας θα τους παρασημοφορούσα. Στη θέση των βουλευτών της Αχαΐας θα είχα εξαφανιστεί από προσώπου γης. Στη θέση των μεγάλων γειτόνων, γονιών και περαστικών- θα αισθανόμουνα ένα γελοίο ανθρωπάκι που δεν ξέρει πού βαδίζει και πού πάει. Πλαγίως και τηρουμένων των δυσθεώρητων αναλογιών, η πράξη των τεσσάρων αυτών πλασμάτων συναντάει τον ηρωισμό των αγωνιστών του 1821. Είναι η κορυφαία στιγμή του Ντοκιμαντέρ. Μαζί με το «Τεντωμένο σχοινί» ό,τι καλύτερο γι΄ αυτήν την τόσο δύσκολη, επώδυνη στιγμή. Θα σας πάρει την ψυχή!
Πηγή:Τα Νέα,24-3-2010
www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4566810&ct=4

Η ταινία θα παίζεται από 1/4/2010 στην Ελλάδα.
Ελπίζουμε σύντομα να έρθει και στην Κύπρο.